Het was alsof hij leegliep. Een waterval aan woorden. Alles liep fout, op het werk, thuis. En nu dreigde zijn vrouw ook nog bij hem weg te gaan.
Het lag allemaal aan hem
Tenminste dat zeiden ze. Maar hij wist echt niet wat hij fout deed. Hij werkte keihard en was doodmoe. Hij zag het niet meer zitten. De gedachten die soms in hem opkwamen maakten hem bang.
Hij hield nog steeds van zijn vrouw, geloofde hij. En hij was gek op die twee kleine mannen van ze, die waren nu 1,5 en 3. Hij moest er niet aan denken ze kwijt te raken, maar wat moest hij doen.
Ja oké, hij was jaloers
Maar waarom moest zij ook zo nodig met zijn vriend een avondje gaan stappen. Dat was toch nergens voor nodig. Ze zeggen dan wel dat er niets gebeurd is. Dat ze alleen maar hebben zitten praten, maar kan hij dat geloven?
En ze zat ook steeds te katten op zijn moeder. Dat zijn moeder altijd zo veel aandacht vroeg en bang was te kort te komen. Nooit eens tevreden of blij.
Ze had wel gelijk
Maar daar kon hij toch niks aan doen, zo was z’n moeder nu eenmaal. Vroeger al. Als hij en zijn vader een beetje lol hadden, werd zij sacherijnig. Dan maakte ze gelijk ruzie met z’n vader, alsof ze hem het plezier niet gunde. Zijn vader liet haar dan maar uitrazen, zei niets terug. Hij zelf hield ook niet van ruzie. Meestal liep hij weg, wachten tot het over was. Dan was alles weer normaal.
Hij wist niet meer wat hij moest doen
Daarom zat hij nu hier. Ontspanningsoefeningen zorgden voor wat rust waarna hij open stond voor de uitleg bij enkele TA modellen. Het gaf hem inzicht in zijn situatie. Zoals in de verhouding met zijn moeder. Snel werd hem duidelijk dat hij (bijna veertig) zich bij haar nog altijd gedroeg alsof hij een kind was. En dat zijn vader precies hetzelfde deed. Allebei zaten ze in de rol van Aangepast Kind, gehoorzaam en passief lieten ze de kritiek over zich heenkomen. Een spel dat ze allemaal in de familie speelden.
En precies aan die houding ergerde zijn vrouw zich zo. Zij was de enige die zijn moeder een weerwoord gaf. Niemand durfde dat, uit angst dat ze boos zou worden.
Een spel van drie generaties
Ineens werd hem duidelijk wat er gebeurde als hij boos was op zijn kinderen. Dat gebeurde de laatste tijd vaak. Het was een schok voor hem om te zien dat zijn oudste zoon nu al net zo op hem reageerde, als hij op zijn moeder. Dat jochie moest toch niet bang voor hem zijn. Dat wilde hij niet. Dit was wat zijn vrouw steeds bedoelde.
Het vervolg laat zich raden, met de nodige te nemen hobbels, is de relatie met zijn vrouw en kinderen hersteld. Zijn moeder staat niet open voor verandering. Maar hij laat niet langer alleen aan zijn vrouw hun persoonlijke grenzen bewaken. In plaats van zich achter haar te verschuilen, staan ze er nu samen.
Wil je verder lezen over transactionele analyse (TA):
foto: 123.rf