Ook hij verloor zijn baan tijdens de crisis. Hij is journalist dus hij schrijft
Een brief aan het UWV
Over de vooral ‘digitale’ hulpverlening van het UWV. Over zijn hoop, verwachtingen en frustraties.
Nog dezelfde dag krijgt hij een telefoontje van de directeur van het UWV Werkbedrijf, de heer Thissen. Hij zegt:
Wij willen zelf ook héél graag dat er weer een eerste face-to-face contact komt met nieuwe klanten, en hopelijk gaat dit verhaal helpen om dat voor elkaar te krijgen.
Een prachtig verhaal
Ik moet even slikken. Een ‘prachtig verhaal‘? Hoezo, prachtig? En is het nieuw dan?
De directeur zit er nog niet zo lang, dus misschien voor hem wel! Maar toch, wie kent niet de verhalen over soms ziek makende ellende die mensen meemaken met het UWV. De Groene Amsterdammer heeft het zelfs over ‘… een instantie waar je suïcidale neigingen van krijgt’.
We doen al veel om jong en oud aan de slag te krijgen. Maar deze hartekreet gaat me niet in de koude kleren zitten. Iedereen kan zich voorstellen hoe machteloos je je voelt tegenover zo’n grote organisatie. Terwijl je juist behoefte hebt aan persoonlijke aandacht in zo’n kwetsbare periode.
Twee maanden na de brief
De boodschap van Sjors van Beek komt over. de Volkskrant publiceerde zijn brief Twee jaar dolen in de digitale UWV-jungle in september, begin november werd bekend dat UWV weer aan tafel gaat zitten met werkloze mensen.
UWV gaat het anders doen
Voor een deel dan. De prioriteit ligt bij mensen die moeilijk aan de slag komen. Volgens het ministerie zijn dat mensen die jarenlang hetzelfde beroep deden en ouderen. Ik denk maar zo dat dit dezelfde mensen zijn, toch?
Voor alle anderen blijft het digitale loket
Zij moeten dealen met de haperingen in het systeem en de onduidelijke boodschappen. Zoals een baan die volgens UWV 100% passend is, maar waar je in de verste verte niet aan voldoet.
Nog altijd zijn ruim 600.000 mensen werkeloos (6,8% van de beroepsbevolking). De economie groeit, maar helaas de banen blijven achter.
Coachy.nl